Wszyscy chcielibyśmy, aby nasze dzieci odnosiły się z szacunkiem do innych, potrafiły dostrzec uczucia i emocje drugiego człowieka i podejść do niego z empatią i życzliwością. Dotychczas uczono nas, że szacunek do innych przejawia się przede wszystkim w postępowaniu zgodnym z czyimś oczekiwaniami; słuchaniu się starszych i silniejszych, dopasowywaniu się

Gdyby w najbliższym czasie zdarzyło Ci się usłyszeć od innych dorosłych: – Nie noś, bo przyzwyczaisz! – Za długo karmisz piersią, przecież to już sama woda. – Jesteś na każde zawołanie, to dziecko wjedzie ci na głowę. – Nie radzisz sobie, a dziecko tobą rządzi. – Wyrośnie z niego ciapa

-Kochanie, jest już prawie dwudziesta druga. Chciałabym, abyś położyła się spać. Chętnie ci poczytam. Co ty na to? – pytam córkę, ogarniając jeszcze kilka rzeczy w kuchni. -Jeszcze chwila. -Nie chce ci się spać? -Chcę, ale kończę rysować. -Ach, widzę! Ile czasu jeszcze potrzebujesz? – rzucam, spoglądając kątem oka. -Nie

Gdybym miała powiedzieć, co sprawia, że dziś czuję się o niebo lepiej, lżej, łagodniej i spokojniej, niż kiedyś, to to byłoby widzenie siebie (ze wszystkim co czuję, czego potrzebuję i czego nie chcę) oraz danie sobie prawa do życia po swojemu. To nie wydarza się z dnia na dzień, ale

Tak pięknie potrafimy mówić do swoich dzieci i troszczyć się o bliską relację z nimi. Okazywać im czułość, wsparcie i akceptację. Coraz bardziej empatycznie podchodzimy też do swoich przyjaciół i bliskich, jeśli natomiast chodzi o nas samych, rzadko traktujemy siebie dobrze i rzadko rozmawiamy ze sobą w czuły i serdeczny

Jeśli coś czujesz, to znaczy, że to czujesz i to jest OK! Możesz czuć, co tylko zechcesz. Kiedy czegoś potrzebujesz, to znaczy, że czegoś potrzebujesz; to jest dla Ciebie ważne i to jest OK!13 Kiedy czegoś nie chcesz, to znaczy, że to narusza Twoje osobiste granice i nie musisz się

Znam wielu dorosłych, którzy uważają, że dzieci robią na złość, próbują wymuszać i manipulować. Tymczasem „trudne” zachowanie dzieci nie świadczy o tym, że dzieci chcą rządzić dorosłymi, ale o tym, że jest im trudno i w ten sposób wołają o pomoc. Ponieważ nie potrafią inaczej, komunikują dyskomfort ciałem, płaczem, krzykiem,

Wszyscy chcielibyśmy, aby nasze dzieci były asertywne, potrafiły zadbać o siebie w trudnych sytuacjach i powiedzieć „nie” każdemu, kto chciałby naruszyć ich granice. Chcielibyśmy też, aby dzieci były samodzielne, odpowiedzialne, refleksyjne, przedsiębiorcze i świadome tego, co służy ich zdrowiu, życiu i rozwojowi, a co oddziałuje na mnie destrukcyjnie. Dlatego tak