„Magda, powiedz mi, jak mam reagować, kiedy moja córka (prawie 4lata) zabiera dzieciom zabawki, wyrywa im je z rąk, albo je sypie piachem. Bo ja wtedy podbiegłam i jej tłumaczę, ze nie wolno, że to boli, albo że to nie jest miłe dla innych itd. Że tak nie można, że

🙇‍♀️🙇🏻‍♂️18 albo czymś rzuca, komunikuje w ten sposób swoje emocje i kryjące się za nimi niezaspokojone potrzeby albo też rozładowuje napięcia, które zgromadziły się w jego ciele. 🗣Dojrzali dorośli swoje silne przeżycia wyrażają w inny sposób. Nie używają do tego ciała, a to, co czują, przekazują raczej słowami. Potrafią (lub

– O matko! Co Ci się stało? – rzucam do córki, która weszła, a raczej wtoczyła się do mieszkania po ostatniej rowerowej wycieczce. – Nic! Nic! Nic! – Wykrzykuje i płacze jednocześnie…, a wygląda trochę niecodziennie – krew leje się z nogi i łokcia, zadrapania na twarzy… Jestem trochę wystraszona

– Mamo, mamo, wszystkie kulki się wysypały. Wszystko przez ciebie. Wchodzę do pokoju córki. Widzę, że pudełko ze szklanymi kulkami wysunęło się z jej mokrej dłoni (dosłownie przed chwilą kąpała lalkę…). – Widzę, że się wysypały, ale co ja mam z tym wspólnego? – To przez ciebie, ach… – wyrzuca

„Magda, często piszesz, że bezwarunkowa akceptacja dziecka to podstawa jego zdrowego poczucia własnej wartości i zrównoważonego rozwoju emocjonalnego, społecznego i intelektualnego. No, ale przecież nie może być tak, że rodzic ma zgadzać się na wszystko, co dziecko robi i czego chce. No bo jak ja mam akceptować zachowanie synka, kiedy

– Wiki, widzę, że nie zjadłaś obiadu w przedszkolu. Nie byłaś głodna? – No. – Odgrzać ci go? Cisza. – Pytałam, czy chcesz zjeść teraz obiad? Cisza. Trochę się we mnie kotłuje… Nie lubię tego nieodpowiadania, ale wiem, jak to działa u dzieci, więc wyluzowuję. Myślę sobie tylko, że skoro

Coraz częściej mówi się o tym, że niskie poczucie własnej wartości dziecka to coś, co znacząco utrudnia mu radzenie sobie z emocjami, uczenie się, podejmowanie nowych wyzwań, budowanie relacji z ludźmi i czerpanie radości z życia teraz i w dorosłości. Badacze, terapeuci i doświadczenia setek tysięcy rodziców jasno pokazują, że

– Mamo, chcę na dwór. – Słyszę, ze chciałabyś wyjść. Wiki, jestem zmęczona i potrzebuję sobie tutaj poleżeć. Tata wraca później, więc jesteśmy teraz same. – Ale ja chcę iść z Tobą na dwór. – Jasne, rozumiem. Tylko, że mnie już brakuje energii i chciałabym teraz odpocząć. – Ale ja

– Mamo, przyjdź do mnie! – Ok, za chwilę. Właśnie zdejmuje ostatniego naleśnika z patelni. – No to jak skończysz…. – Jestem. Wchodzę do sypialni. Córka siedzi na łóżku nieco zasmucona i obserwuje, co dzieje się za oknem. Zamieniam się w wielkie empatyczne ucho. – Córeczko, widzę, że jest ci

– Mamo, ja chcę iść na basen, teraz. – Słyszę, że chcesz popływać. – Tak, bo dawno nie byłam. Ale teraz. Córka wychodzi do garderoby, wraca z pełnym ekwipunkiem. My odpoczywamy po posiłku. (edit: Wika wie, że potrzebujemy chwili na regenerację. Mówimy o tym). – Już jestem gotowa. – Widzę,