Wśród wielu dorosłych wciąż obecne jest przekonanie o tym, że dzieciom nie wolno płakać i się „mazać”, bo płacz jest kaprysem, oznaką słabości i krnąbrności, a także braku kompetencji rodziców i opiekunów. Tymczasem badacze mózgu, korzystający od ponad trzydziestu lat z zaawansowanych technik neuroobrazowania, twierdzą zupełnie inaczej. Jasno wykazują oni,
Córka wraca ze szkoły. Rozdrażniona wchodzi do mieszkania, rzuca plecak i kurtkę na podłogę, myje ręce i kładzie się na kanapie. -Zmęczona? – pytam. -Tak, bardzo. I wkurzona też. -Chcesz powiedzieć, dlaczego? -Nie! -Ok, może pogadamy później? -Może. -W. Kurtka leży na podłodze i plecak jest nierozpakowany – oznajmia wymownie
Kłótnie na temat różnic w podejściu do dziecka zdarzają się zapewne każdej parze. Ważne, aby się w nich nie zapętlać, a wyciągać z nich mądre i wspierające wnioski. W tym celu warto przypominać sobie o tym, że zawsze możemy dostrzec perspektywę partnera i go usłyszeć, ale także uszanować siebie i
Podczas świątecznych spotkań z rodziną wydarza się zapewne wiele dobrych i ciepłych momentów, które warto dostrzec i docenić. Czasem wkradają się też takie, o których wolelibyśmy nie pamiętać, jednak pozostają one z nimi na długo i niekorzystnie odbijają nie na naszym samopoczuciu. Trudne postawy i uwagi, z którymi musimy się
Myślę, że nic nie przeraża i nie zasmuca tak bardzo, jak pozostanie obojętnym wobec krzywdy drugiego człowieka. I mimo że zdarzenia, w których uczestniczymy, bywają różnorodne i trudno odnieść się do każdego z nich w ten sam sposób, uważam, że należy reagować na cierpienie innych i tego samego uczyć swoje
Tuż przed wyjściem do parku. – Ja chcę to! – woła synek i wyciąga z szafy płaszcz ze skrzydłami anioła, należący wcześniej do jego starszej siostry. – Ale już jesteś ubrany i wychodzimy – przypomina córka. – Ale ja chcę! – powtarza maluch, po czym z impetem sięga po płaszcz
Zmęczenie i poczucie niemocy czasem tak bardzo dają nam się we znaki, że nie mamy możliwości, aby prowadzić z dziećmi empatycznie kwieciste rozmowy. W takich sytuacjach wspierająca okazuje się być empatia, rozumiana jako bycie blisko swoich pociech i pokazanie im, że nie są same i nie zostawimy ich bez wsparcia
Leżymy z córką na kanapie, przytulamy się i rozmawiamy o temacie, który niejednokrotnie wpędza nas (rodziców) w stan poirytowania i bezradności… -Zauważyłam, że ciężko ci wstać rano i wyjść na czas do szkoły, co? -Nie lubię tego. -Czego dokładnie? -Nie wiem. -Zastanów się spokojnie. Mamy czas. Cisza. -Dalej nie wiem.
– Nic mi nie wychodzi! – rzuca moja córka, drąc kolejną kartkę papieru podczas malowania farbami. – Co masz na myśli? – pytam. – Wszystko jest głupie, a ja maluje najgorzej na świecie. (Tutaj wyrwało mi się prawie: “No coś ty! Malujesz super itd…”, ale się powstrzymałam.). – Brzmi jak
“Ty i te twoje bezstresowe wychowanie! Zobaczysz, co z niego wyrośnie!” – powiadają przeciwnicy rodzicielstwa pełnego empatii i emocjonalnej świadomości. Tym samym podcinają skrzydła dorosłym, starającym się wychowywać swoje dzieci na silnych ludzi, potrafiących obchodzić się ze swoimi emocjami i z uczuciami oraz konstruktywnie radzących sobie ze stresem. Trudno nie
