Inni dorośli potrafią nam czasem dołożyć. Uderzyć w czuły punkt, sprawić przykrość i zranić. Ponieważ przez lata uczono nas, że wyśmiewanie innych, ocenianie, krytykowanie, porównywanie itd. to naturalne formy przekazu, dziś niejednokrotnie sądzimy, że warto pozostać im wiernym. Tymczasem nie ma nic gorszego, niż wbijanie emocjonalnych szpilek! Ale… NIE musimy
Mimo że trudno jest czasem odpowiedzieć innym, że mają przestać coś robić, zwłaszcza, kiedy to krzywdzi nas czy nasze dzieci, można to ćwiczyć i pracować ze swoją asertywnością. Kiedy babcia, wujek, czy inny dorosły rani nasze dziecko, tj.: porównuje je z innymi, zawstydza je, wyśmiewa (itd.) możemy coś z tym
Każdy rodzic chciałby, aby jego dziecko było empatyczne i potrafiło budować konstruktywne relacje; umiało szczerze przeprosić, kiedy i z szacunkiem odnosić się do siebie i innych. Aby mogło się to powieść, dziecko potrzebuje dobrej praktyki z otoczenia. Ta praktyka nie ma polegać na zmuszaniu dziecka do bezrefleksyjnego wypowiadania słów, ale
Kiedy ktoś odtrąca nasze dziecko w zabawie albo odmawia mu czułości, mamy ochotę rzucić się na niego z przysłowiowymi pazurami, a nasze serce pęka na milion drobnych kawałków. To zrozumiałe. Chcielibyśmy dla naszych dzieci jak najlepiej. Życzymy sobie, aby były szczęśliwe i radosne; lubiane i kochane przez innych. Czy jednak
Najczęściej zwracamy uwagę na nasze dzieci, kiedy robią coś, czego nie lubimy; coś, co narusza nasze granice albo granice innych. Dzieci szybko się uczą, że przybiegamy do nich niemal zawsze wówczas, kiedy się ze sobą kłócą. Aby zapamiętywały jednak to, co dobre dla nich i innych i uczyły się, że
Przygotowuję w kuchni śniadaniówkę dla córki na zajęcia i słyszę jej rozmowę z młodszym bratem: -Przepraszam że na ciebie krzyknęłam, nie wystarczyło mi cierpliwości, ale zabrałeś mi rysik z ręki, a ja bardzo tego nie lubię. Chciałabym dobrze się bawić, a jak mi wyrywasz, to ja już się dobrze nie
Po powrocie W. ze szpitala nadrabiamy ogromne zaległości w relacjach i pracy. Mąż działa w swojej firmie od rana do popołudnia. Ja w tym czasie opiekuję się dziećmi, a później się wymieniamy i ja pracuję do późnego wieczora. Wczoraj prosiłam K., aby wrócił możliwie wcześnie, ponieważ większość moich projektów wymaga
Mamo, a wiesz, że jak się zapytasz, jaka jest trawa i ktoś powie, że zielona, to to jest nieprawda? – Masz na myśli, że nie zawsze jest zielona? – No tak. Może być żółta i średnio zielona i brązowa, nie? – Tak. Podobnie jest, kiedy pytasz o kolor nieba. –
Tego dnia wstałam mocno niewyspana i znużona. W ciągu dnia regulowałam się na tyle, ile mogłam, spokojnym świadomym oddechem i krótkimi pauzami w działaniu. Nie było przestrzeni na nic więcej. Może za wyjątkiem poleżenia przez chwilę na podłogowej macie… To pomogło, ale tylko na krótką chwilę. Moje dzieci (W. –
W codzienności rodzicielskiej nieustannie mierzymy się z trudnymi sytuacjami. Ze zmęczeniem, z nasilającym się stresem i intensywnymi emocjami, uczeniem się granic i stale zmieniającymi się potrzebami. Z przyjmowaniem przeżyć i uczuć swoich dzieci. Z postawami, które wywołują w nas różne reakcje, m.in. wybuchy złości. LINK DO ZAPISU Coraz częściej przyznajemy,
