– Madzia, trochę mnie to irytuje. – Słyszę, że coś cię złości. Co dokładnie masz na myśli mówiąc „to”? – To, że proszę Wikę o coś sto razy, a ona wciąż robi na opak. – Czujesz się wtedy zniecierpliwiony? – Wkurzony. – A co cię dokładnie wkurza? – To, że

– Mamo, martwię się. – Czym? Co Cię niepokoi? – Oliwier jest mały. – No tak. Jest maleńki. – I ja go kocham i lubię. – Fajnie to słyszeć. – Ale później będzie duży. I ja też. I jak się okaże, że go nie lubię, to co? – To bardzo

Mamo, pójdziemy dzisiaj na lody na Kępę? – Nie, nie chce iść tam na lody. – Czemu? – Bo nie chce przeznaczać pieniędzy na to, co ci nie służy. Te lody zawierają składniki, na które masz mniejszą lub większą alergię. – Ale Tomek i Zosia zawsze jedzą tam lody i

Nie lubię Cię! Nie kocham. Ani ciebie, ani taty. Jesteś głupia! Wyrzucę stąd Oliwka! – rzuca moja córka w przypływie trudnych emocji. – Słyszę, że z czymś ci trudno. – Tak! Idź sobie. – krzyczy i zamyka drzwi do swojego pokoju. – Wika, widzę, że się zdenerwowałaś i to dość

– Mamo, chcę na dwór! – rzuca donośnym głosem moja córka. – Słyszę, że chcesz wyjść. – No, bo nie chcę już siedzieć w domu. – Rozumiem Cię. Ja natomiast jestem zmęczona i potrzebuję sobie tutaj poleżeć. Tata wraca później, więc jesteśmy same z maluszkiem. – Ale ja chcę iść

Na placu zabaw… – Wika, czy jesteś głodna? Mam dla ciebie kaszę z owocami. – Jestem, zaraz zjem mamo, jeszcze chwilę, bo buduję fortecę. – Widzę, że się zaangażowałaś. Chciałabym tylko, żebyś zjadła, jeśli czujesz się głodna. – Teraz nie mogę mamo, za chwilę tylko skończę taką część tutaj… –

– Mamo, a Ty płaczesz? – Nie, córeczko. Jest mi smutno. – Widzę. A czemu? – Zmarł wielki człowiek tego świata, Jesper Juul i jakoś mi tak nostalgicznie. – A to pan od książek o dzieciach? – Tak. – Mamo, no to on nie umarł. – Co masz na myśli?