Rok temu o tej porze byłam już po dwóch solidnych obiadach, gofrach, naleśnikach, sałatce warzywnej i kanapkach z pomidorowym hummusem 35-stopniowy upał sprawił, że nie przyszło mi do głowy, co zwiastuje mój wilczy apetyt Objedzona, spocona, niewyspana i zmęczona afrykańskim skwarem, postanowiłam wejść pod prysznic. Później było trochę jak w
Najnowszy magazyn Dzieci, a w nim wywiad ze mną o tym, że wszyscy jesteśmy różni i warto tę różnorodność wspierać i akceptować. dzieci nami nie manipulują i nie robią nam na złość, a za ich zachowaniem kryją się ważne uczucia i niezaspokojone potrzeby; możemy uczy się je odkrywać i rozpoznawać.
Po powrocie W. ze szpitala nadrabiamy ogromne zaległości w relacjach i pracy. Mąż działa w swojej firmie od rana do popołudnia. Ja w tym czasie opiekuję się dziećmi, a później się wymieniamy i ja pracuję do późnego wieczora. Wczoraj prosiłam K., aby wrócił możliwie wcześnie, ponieważ większość moich projektów wymaga
Świętuję po cichutku Właśnie skończyliśmy pracę nad kolejną częścią Tosi i Julka, której premiera odbędzie się już 26 sierpnia Kto cieszy się razem ze mną? Wydawnictwo Dwukropek i Pani Katarzyna Biegańska dziękuję za cudowną współpracę!
Mówiłam dosłownie przez dwie minuty, oglądało nas 2,5 mln osób. Ciekawe, czy te kilka wypowiedzianych słów niesie przekaz, przy którym ktoś się zatrzyma. Wierzę, że tak. Chciałabym świata bez presji, nierealnie wysokich wymagań stawianych dzieciom i przekonania, że ilość punktów zebranych na egzaminie definiuje ich, jako ludzi. Bo nie definiuje.
Mamo, a wiesz, że jak się zapytasz, jaka jest trawa i ktoś powie, że zielona, to to jest nieprawda? – Masz na myśli, że nie zawsze jest zielona? – No tak. Może być żółta i średnio zielona i brązowa, nie? – Tak. Podobnie jest, kiedy pytasz o kolor nieba. –
Tego dnia wstałam mocno niewyspana i znużona. W ciągu dnia regulowałam się na tyle, ile mogłam, spokojnym świadomym oddechem i krótkimi pauzami w działaniu. Nie było przestrzeni na nic więcej. Może za wyjątkiem poleżenia przez chwilę na podłogowej macie… To pomogło, ale tylko na krótką chwilę. Moje dzieci (W. –
W codzienności rodzicielskiej nieustannie mierzymy się z trudnymi sytuacjami. Ze zmęczeniem, z nasilającym się stresem i intensywnymi emocjami, uczeniem się granic i stale zmieniającymi się potrzebami. Z przyjmowaniem przeżyć i uczuć swoich dzieci. Z postawami, które wywołują w nas różne reakcje, m.in. wybuchy złości. LINK DO ZAPISU Coraz częściej przyznajemy,
Wow, Wika, ale sobie przygotowałaś śniadanie! – rzucam z podziwem i wdzięcznością (bo z niedospania wstać mi się nawet nie chciało). – No. I tu będzie jeszcze kakao – potwierdza z dumą i radością. – Cieszę się kochana i dziękuję, że je sobie przygotowałaś. – No wiesz, dbam o siebie,
Wychodzę spod prysznica. Jestem rozluźniona i zregenerowana. Widzę, że mąż usypia synka w pokoju dziennym. Wchodzę więc po cichu do sypialni. Córka siedzi na podłodze z twarzą schowaną w dłonie i popłakuje. Nie, wiem, co się dzieje. Siadam więc obok i spokojnie to sprawdzam: – Czy coś się stało kochanie?
