Zanim stałam się mamą, byłam nauczycielką. Miałam wówczas okazję obserwować i aktywnie uczestniczyć w rozwoju dzieci w wieku od 7 do 16 lat. Już po pierwszych kilku tygodniach swojej pracy doskonale wiedziałam, że słowa, jakie kieruje się w stronę młodych ludzi, mają niebagatelne znaczenie na ich samopoczucie, zachowanie i postawy.
Z jednej strony rodzice z niecierpliwością czekają na moment, w którym ich dzieci staną się bardziej samodzielne w zakresie jedzenia, ubierania się, mycia czy sprzątania, z drugiej natomiast – wielu dorosłych utrudnia dzieciom naturalne dążenie do autonomii w różnych obszarach codzienności. „Nie – tak to się nie uda”, „Daj, pokaże Ci jak
Czym jest empatia? Słowo “empatia” pochodzi od greckiego “empatheia”, co dosłownie oznacza “cierpienie”. Empatia polega na utożsamianiu się z innymi osobami i trafnym rozpoznawaniu ich uczuć i potrzeb. To swoista zdolność rozumienia innych ludzi i ich emocji oraz umiejętność dostrajania się do nich. Marshall B. Rosenberg mówi o niej jako
Magda, a co Ty myślisz o tradycyjnych szkołach i o “kompetencjach przyszłości”, [1. Umiejętności, jakie warto rozwijać, by dobrze radzić sobie w dorosłym życiu, np. samodzielność, otwartość, samoświadomość=rozumienie siebie, swoich potrzeb, uczuć i predyspozycji, kreatywność, przedsiębiorczość, zdolność budowania dobrych relacji międzyludzkich itd.] o których tak dużo się dzisiaj mówi? Coraz częściej
Szkoły: zapewniają, że chcą, aby wszystkie uczęszczające do nich dzieci stawały się prawdziwymi liderami; aby zdobywały wiedzę, która ma pomóc im zrealizować wyznaczone cele i marzenia w przyszłości. stawiają jednak przed dziećmi nierealnie wysokie wymagania i niemalże co dzień przepełniają je strachem. odbierają młodym ludziom wszystko to, czego potrzebują oni,
Choć to stwierdzenie zabrzmi pewnie nieco trywialnie – zaryzykuję: 😉 Wszyscy chcemy, aby nasze dzieci były szczęśliwe. Teraz i w swojej dorosłości. I choć termin “szczęście” jest raczej trudny do zdefiniowania, a w słownikach próżno szukać jednej, obiektywnej jego definicji, każdy z nas ma jakieś własne wyobrażenie tego, czym
Wiele zachowań i reakcji naszych dzieci w różnych codziennych sytuacjach wprawia nas w zakłopotanie i budzi w nas niepokój. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że szczególnie w pierwszych latach życia w psychofizycznym rozwoju dziecka zachodzi ogrom zmian, które nie zawsze są dla nas zrozumiałe, a czasem bywają nadzwyczaj uciążliwe.
Relacje z innymi ludźmi mają decydujący wpływ na nasz rozwój, nasze zdrowie i ogólne zadowolenie z życia. Doskonale wiemy, jak dużo dobrego potrafią przynieść nam ciepłe i życzliwe kontakty z innymi (inspirują, naturalnie motywują, dają poczucie bezpieczeństwa, pozwalają realizować swój potencjał) oraz jak niezwykle wyczerpujące bywają dla nas relacje destrukcyjne
“Biegniesz na każde zawołanie, niech sobie chwilę popłacze – nic jej przecież nie będzie”, “On tak zawsze wymusza krzykiem?”, “Za bardzo pozwalasz sobą rządzić – dziecko wchodzi ci na głowę” – czy zdarzyło się Wam usłyszeć kiedyś podobne komunikaty od swoich bliskich? Co wtedy czuliście i jak na nie odpowiadaliście?
“Oj Magda, daj spokój – nasi rodzice nie byli mistrzami świadomego rodzicielstwa, a jednak wyrośliśmy na ludzi. A edukacja? Wiesz, ja chodziłem do szkoły tradycyjnej i doświadczyłem w niej różnych rzeczy, a jednak dziś nie mam większych traum i nie najgorzej sobie radzę – mam dobrą pracę, w miarę sensownie
