– Wika, daj mi telefon proszę, czas oglądania minął – rzucam w ferworze zajęć i poczuciu wszechogarniającego mnie zmęczenia. – Zaraz mamo, jeszcze chwilę. – Potrzebuje współpracy, kochanie. Chciałabym, abyś podała mi smartfon. – Za chwilę, mamo. – Wika, zaczynam odczuwać złość. Chciałabym, abyś podała mi… – Ej, mamo –

– Hej córeczko. Jak się dziś masz? – pytam moje dziecko kilkanaście minut po tym, jak wstało. – Źle. Nie wyspałam się i nic mi się nie chce! – odpowiada nieco podniesionym tonem. – Ok, rozumiem i słyszę to zniechęcenie. Chcesz się przytulić? – Nie. – Gdybyś czegoś potrzebowała, jestem

Niezależnie od tego, gdzie jesteśmy i czego doświadczamy. W co wierzymy i za czym podążamy. Kim jesteśmy. Wszyscy potrzebujemy pokoju, miłości, wspólnoty, zrozumienia, wsparcia, czułości; akceptacji, uznania, bycia docenionym i usłyszanym; spokoju, siły, lekkości, sprawiedliwości. ———— Wysyłajmy je w świat, a otrzymamy… 🙏💓✌️🦒 ———— Uwalniajmy się stopniowo od oceniania i wartościowania.

– Hej, a co u nas tak poważnie? – pytam, wchodząc do domu, po godzinie nieobecności w nim. Mój mąż przechodzi bez słowa kręcąc głową. Córka zerka na mnie i trochę nerwowo się uśmiecha. Synek śpi na kanapie. – No dobra. Widzę, że coś jest na rzeczy. Podzielicie się tym,

Bardzo mnie ta perspektywa wspiera. Wpływa na mnie kojąco i uwalniająco. I to w obu przypadkach. 1️⃣. Przypomina o tym, że kiedy włącza mi się tryb oceniania, to jest to moment, w którym warto przyjrzeć się, jakie uczucia i niezaopiekowane potrzeby stoją za moimi myślowymi komentarzami, interpretacjami. Bo rzucone w

Podniosłam głos. Przelało się. Nie starczyło mi cierpliwości, ciekawości i uważności na to, co chciało zakomunikować moje dziecko. – Kochanie, przepraszam – mówię po godzinie od zaistniałej sytuacji – Przepraszam za to, że podniosłam głos i cię nie wysłuchałam. – Yhy. – Przykro ci było? – Nie. – A jak?

– Cześć! – rzuca moja córka, wstając dziś w kiepskim nieco nastroju. – Hej, Kochanie! Chcesz się przytulić? – Nie. – Rozumiem. – Mogę coś dla ciebie zrobić? – pytam spokojnie. – Tak. Nie zadawać mi pytań, ani nie mówić. Nie prosić mnie o nic i nie hałasować. Idę do

– Zobacz jaki efekt uzyskałam? – rzuca moja córka wczoraj wieczorem i pokazuje mi swój nowy obrazek. – O! Pokaż, jestem go bardzo ciekawa. – To jest głowa i mózg. – No widzę je. I jest tu jeszcze jakiś napis? – No, że nasz mózg może czasem zaszaleć. – A

Zakrapiam synkowi nos solą fizjologiczną. Nie przepada za tym, ale szczęśliwie udaje mi się zrobić to delikatnie. Po kilku chwilach ściągam wydzielinę aspiratorem. Tego też nie lubi, ale powoli oczyszczam jego nos. Córka śpi w pokoju obok. Nagle wbiega radośnie do salonu, siada na macie, na której leży młodszy brat,