Wow, Wika, ale sobie przygotowałaś śniadanie! – rzucam z podziwem i wdzięcznością (bo z niedospania wstać mi się nawet nie chciało). – No. I tu będzie jeszcze kakao – potwierdza z dumą i radością. – Cieszę się kochana i dziękuję, że je sobie przygotowałaś. – No wiesz, dbam o siebie,
Wychodzę spod prysznica. Jestem rozluźniona i zregenerowana. Widzę, że mąż usypia synka w pokoju dziennym. Wchodzę więc po cichu do sypialni. Córka siedzi na podłodze z twarzą schowaną w dłonie i popłakuje. Nie, wiem, co się dzieje. Siadam więc obok i spokojnie to sprawdzam: – Czy coś się stało kochanie?
Skoro istnieje szereg badań, które pokazują, że dzieci nie uczą się tak, jak przez dziesięciolecia sądziliśmy, że nie da się im przekazać wiedzy o świecie i życiu przez „wkładanie im czegokolwiek do głowy” – to nasze starania o to, aby się naprawdę czegoś nauczyły, aby zachowywały się w oczekiwany sposób
W naszej kulturze edukacyjnej przyjęło się wiele mitów, w które wierzymy niemal od zarania dziejów. Ufali im nasi pradziadkowie, dziadkowie i rodzice, stały się więc one naturalną częścią nas samych – naszych systemów wartości i głębokich przekonań. Jednak badania przeprowadzane w ostatnich latach głęboko te przekonania weryfikują i wykazują, że
Czym jest empatia? Słowo “empatia” pochodzi od greckiego “empatheia”, co dosłownie oznacza “cierpienie”. Empatia polega na utożsamianiu się z innymi osobami i trafnym rozpoznawaniu ich uczuć i potrzeb. To swoista zdolność rozumienia innych ludzi i ich emocji oraz umiejętność dostrajania się do nich. Marshall B. Rosenberg mówi o niej jako
“Córeczko, posprzątaj swoje zabawki!”, “Synku, zjedz jeszcze trochę – zostawiłeś na talerzu połowę obiadu”, “Wynieś śmieci”, “Nie, tak się tego nie robi!”, “Nie wyjdziesz na dwór, dopóki nie odrobisz lekcji!”, “Nie mam czasu, pobaw się sam”, “Pośpiesz się, bo nie zdążymy do przedszkola” – to lista zaledwie kilku komunikatów, które
Jesteśmy oceniani na każdym kroku. W sklepie, w szkole, w pracy, w domu i na ulicy. W każdym miejscu i w każdej chwili, w której spotykamy drugiego człowieka… I mimo że (również jako rodzice) nie lubimy padać ofiarą krytycznych ocen innych – sami oceniamy nieustannie.
