Wczoraj na placu zabaw. – Ałaaaaa! – krzyczy moja córka, popchnięta przez chłopca przed wejściem na zjeżdżalnię. Mamo, mamo! – krzyczy i biegnie do mnie utykając na prawą nogę. Mamusiu, chłopiec mnie pchnął i upadłam na kolano, boli boli. – Ojej, widzę, że boli, pokaż nóżkę. – Tutaj, zobacz, jest
Kocham te rozmowy z córką i bardzo mnie one wzruszają… 😢 W drodze do szkoły… ❤️ – Lubię się z tobą nie spieszyć, mamo. – stwierdza moja córka w spokojnej podróży do szkoły. – Dzięki, że się dzielisz, i ja to lubię. – Noooo. – A wiesz co, dużo nad tym pracowałam, bo
– Pani córka coś dzisiaj niegrzeczna – rzuca pani na targu. Uśmiecham się łagodnie i dopytuję: – Co ma Pani na myśli? – No biega nerwowo i wszystkiego dotyka. – Czy dobrze rozumiem, że to pani przeszkadza? – pytam spokojnie. – No nie. Ale co ona tak się zachowuje? –
– Moje gadanie dziś do Wiki w ogóle nie działa. – No obserwuję Was i widzę, że trudno jest Wam złapać kontakt. – Dlaczego tak jest, Madzia? – A jak to ty czujesz? – Że ja jej o czymś mówię, a ona zupełnie nie reaguje. Proszę o coś na spokojnie,
W jednym z przedszkoli… – Jestem głupi, głupi, głupi… – woła 4-letni chłopiec, biegając w kółko po sali sportowej. Siadam na podłodze i z zaciekawieniem obserwuję dziecko. Jesteśmy sami, pozostałe maluchy jedzą właśnie posiłek. Jaś go odmawia. – Głupek, głupek… Jestem głupi. – Słyszę cię, Jaś. – Wcale nie, wcale
Drodzy Rodzice, Opiekunowie, Nauczyciele! Pragnę dziś przedstawić Wam autorską kolekcję bawełnianych koszulek dla dzieci z sentencjami w duchu Rodzicielstwa Bliskości i Porozumienia bez Przemocy. ❤️❤️❤️ Czas wyjść na ulice, zawitać do pobliskich domów, szkół i przedszkoli. Odwiedzić osiedlowe place zabaw i parki dziecięcej rozrywki. Nadszedł przełomowy moment, w którym my –
– Madzia, ja nie mogę tak gadać z Wiką. – Tak, czyli jak? – No, że mówię jej na przykład: „kiedy tak robisz, to jest mi trudno”. – Czy dobrze rozumiem, że nie pasuje ci forma? – Nie gra mi to „trudno”, bo mi nie jest trudno, tylko mnie totalnie
Dzieci, (a właściwie ich mózgi), uczą się przez obserwację, naśladowanie, działanie. Uczą się przede wszystkim w relacji i poprzez nią. To, w jaki sposób odpowiadamy na ich postawy, potrzeby, emocje, wpływa na ich rozwój w każdym obszarze życia. Nasze reakcje, zachowania, przekonania i wartości stają się więc naturalnie zasobami naszych
– Madzia, trochę mnie to irytuje. – Słyszę, że coś cię złości. Co dokładnie masz na myśli mówiąc „to”? – To, że proszę Wikę o coś sto razy, a ona wciąż robi na opak. – Czujesz się wtedy zniecierpliwiony? – Wkurzony. – A co cię dokładnie wkurza? – To, że
– Mamo, martwię się. – Czym? Co Cię niepokoi? – Oliwier jest mały. – No tak. Jest maleńki. – I ja go kocham i lubię. – Fajnie to słyszeć. – Ale później będzie duży. I ja też. I jak się okaże, że go nie lubię, to co? – To bardzo
