To, co mówimy do naszych dzieci, ma niebagatelny wpływ na ich sposób postrzegania siebie, myślenia o sobie i innych; na poczucie bezpieczeństwa, od którego w ogromnym stopniu zależy, czy i w jaki sposób poradzą sobie w różnych życiowych sytuacjach.
Dlatego warto nieustannie przypominać sobie o tym, że zachowanie dzieci jest ważnym komunikatem o tym, co dzieje się w ich życiu.
Jeśli chcemy, aby wzrastały w zdrowym poczuciu własnej wartości, psychicznej odporności, wewnętrznej motywacji, świadomości siebie i innych, zdolności do budowania trwałych i konstruktywnych relacji, możemy z szacunkiem odnosić się do tego, czego doświadczają i potrzebują, czego nie chcą i na co się nie godzą.
Nasz sposób odpowiadania na postawy dzieci, definiuje to, czy będą one potrafiły dziś i w przyszłości odmówić innym, zaufać sobie i ważnym sygnałom płynących ze swojego ciała, dbać o to, co jest dla nich ważne i z odwagą kroczyć przez życie. Możemy wspierać ich autonomię i zauważać to, co się z nimi dzieje, towarzyszyć im w tym bez zbędnego oceniania i wartościowania. I przede wszystkim udostępniać przestrzeń do przeżywania życia po swojemu.
Możemy jasno określać i pokazywać swoje granice, dbać o swoje uczucia, emocje i potrzeby oraz stale szukać rozwiązań, uwzględniających wszystkich.
Kiedy dzieci dorastają w otoczeniu rodzica, który potrafi je uwzględnić, usłyszeć i uszanować oraz stopniowo uczy się dbać o siebie, łatwiej im stawać się zdrowymi, silnymi i empatycznymi ludźmi, podejmującymi się nowych wyzwań. Przekonanymi o tym, że nie muszą być posłuszni i ulegli, spełniać oczekiwań innych i zabiegać o uznanie i akceptację, ponieważ są ważni i wartościowi. Zawsze!
