Co zrobić, gdy dziecko krzyczy Ci prosto w twarz?

Krzyk dziecka jest naturalnym sposobem komunikowania przez nie swoich emocji, niezaspokojonych potrzeb, trudności i granic. Wraz z krzykiem dziecko uwalnia zwykle nadmierną ilość hormonu stresu (kortyzolu), a tym samym zrzuca z siebie nadwyżkę emocjonalnego napięcia i się reguluje.

Nie możemy zatem zabronić dziecku wołać o pomoc i radzić sobie z trudnościami. W zasadzie mamy za zadanie, aby w miarę możliwości pozwolić dziecku krzyczeć, płakać, ryczeć jak lew, ALE… W POWIETRZE, a NIE W TWARZ rodzica, czy innej osoby. To narusza granice, rodzi poczucie zagrożenia i lęku, złość i frustrację.

Jak zatem nauczyć dziecko dojrzale radzić sobie z emocjami i jak reagować, gdy dziecko przekracza czyjeś granice i wprost “wydziera się” na innych, dorzucając do tego niejednokrotnie soczyste epitety?

Oto post, który odpowie na to pytanie. Niech wniesie do Waszego życia więcej spokoju i równowagi.

Co zrobić, kiedy dziecko na Ciebie krzyczy i zieje ogniem agresji?

1. Powiedz STOP

Kiedy dziecko na Ciebie krzyczy, możesz zrobić dwa kroki do tyłu i powiedzieć: „STOP. Nie zgadzam się na krzyk na mnie”, „Kiedy ktoś na mnie krzyczy, nie pozwalam na to i wychodzę z pomieszczenia”, „Możesz krzyczeć w powietrze albo w poduszkę”, „Możesz tupać i skakać z całych sił lub krzyczeć: aaaa! w powietrze. Spróbuj! To pomaga.”

2. Zachowaj spokój

Wiem, że to trudne, kiedy ktoś na nas krzyczy, bo czujemy się wtedy zagrożeni, ale mamy wspaniałą możliwość, aby przekonać swój umysł, ze nie gonią nas wygłodniałe wilki. To TYLKO nasze dziecko prosi o wsparcie, bo jego mózg w obszarach odpowiedzialnych za zarządzanie emocjami jest jeszcze niedojrzały. Policz więc do dziesięciu i zatrzymaj się na moment.

3. Spróbuj zrozumieć przyczynę

Gdy dziecko wykrzykuje Ci coś w twarz, oznacza to, że sobie z czymś nie radzi. Im głośniej i mocniej krzyczy, tym bardziej jest przerażone i tym więcej potrzebuje wsparcia. Nie traktuj słów dziecka personalnie, ono teraz walczy, aby poradzić sobie z niewidzialnym wrogiem, jakim jest stres czy lęk. Tylko TY możesz zrozumieć co się dzieje i pomóc dziecku przez to przejść.

4. Daj dziecku wsparcie

Jeśli trudno jest Ci od razu zrozumieć co się dzieje z dzieckiem, pamiętaj, że najwazni9jesze, aby być przy nim obecną/obecnym i pozwolić mu poczuć, że może na Ciebie liczyć. Nie krytykuj zatem jego zachowania, ale powiedz np.: „Musi ci być trudno, skoro krzyczysz mi prosto w twarz. Nie znam jeszcze przyczyny twojego zachowania, ale odnajdę ją i pomogę ci poczuć się lepiej.”

5. Ustal zasady (czule i zdecydowanie)

Kiedy dziecko wróci do równowagi, ustal zasady funkcjonowania w Waszym domu (i poza nim). Powiedz np.: „W naszym domu nie krzyczymy innym w twarz i nie ranimy słowami. Od dziś będziemy razem uczyć się zastępować krzyk na innych, krzykiem w powietrze i zabawnymi słowami, np. kura maciura, złościówa skówa, kupa lupa.” Ćwiczcie razem w spokojnych chwilach, tylko to zadziała…

6. Modeluj pożądane zachowanie

Dzieci uczą się najbardziej efektywnie poprzez obserwację i naśladowanie. Jeśli zatem uczysz dziecko granic i zasad, a sam/a je naruszasz, Twoje słowa tracą na znaczeniu. Gdy krzykniesz na dziecko lub kogoś, przeproś i pokaż, jak warto zareagować inaczej następnym razem. Wszyscy jesteśmy ludźmi i czasem się potykamy. Ważne, aby pokazać dziecku, jak wstać i iść dalej z nową wiedzą, nauką i mocą.

Magdalena Boćko-Mysiorska