Łatwiej zaakceptować i przyjąć dziecko takie, jakie jest, gdy przejawia łagodniejsze cechy; jest spokojne i bardziej pogodne, wdzięczne i przewidywalne. Warto jednak pamiętać o tym, że dzieci bywają różne. Rodzą się z różnym temperamentem (rozumianym jako budowa i sposób funkcjonowania układu nerwowego) i inaczej reagują na bodźce, z którymi mierzą się w sobie i na zewnątrz.
Nie zmienia to jednak faktu, że życie z dzieckiem, które częściej płacze, bywa bardziej wybuchowe i głośne, gorzej sypia i potrzebuje więcej uwagi rodzica itd, jest ogromnym wyzwaniem.
Co zatem zrobić, kiedy z jednej strony wiemy, jak ważne jest przyjmowanie dziecka ze wszystkim, co czuje i czego potrzebuje, a w rezultacie pragniemy wspierać jego poczucia wartości (będące podstawą zdrowego rozwoju i budulcem na całe życie), a z drugiej strony mamy serdecznie dość tego, jak zachowuje się nasze dziecko, ile wymaga energii, empatii i opieki…?
Oto post, który pomoże odpowiedzieć na to pytanie. Niech Was inspiruje, niesie moc i nadzieję… 🤲❤️
PS. Wskazówki, które zostały w nim zawarte, pomogły mi wspierać samą siebie i moją córkę w pierwszych latach jej życia…
