Z ostatniego postu dowiedzieliście się, dlaczego nie warto mówić dziecku źle o drugim rodzicu. Dziś podpowiem Wam, jak rozmawiać z dzieckiem i powiedzieć mu o tym, że jego tata, czy mama naruszyli nasze granice; zrobili coś, co nas zraniło.
Ważne, aby pamiętać, że jedna sytuacja nie równa się drugiej, dlatego komunikaty, którymi się z Wami dziele, mogą być dla Was wskazówką i inspiracją. Możecie korzystać z nich 1:1, ale także tworzyć nowe, adekwatne do okoliczności (oraz wieku dziecka i jego potrzeb).
Najważniejsze jest dla mnie to, aby pokazać Wam, że mówienie o faktach nie ma nic wspólnego z ocenianiem i „koloryzowaniem” drogiego człowieka, a wiąże się z zauważaniem tego, co się stało i naszą reakcją na to.
Nie musimy oceniać innych ludzi i uczyć tego swoich dzieci, (podejście typu: „oko za oko” jeszcze nikomu w niczym nie pomogło…), ale możemy mówić o tym, co widzimy (bez ocen!) i czujemy; czego chcemy i na co się nie zgadzamy. To wielki zasób dla młodych ludzi. Pozostanie z nimi na całe życie!
